Concertverslag: Teitur

Review: Teitur (Minard)

Geniaal in al zijn eenvoud

We hebben het nog niet te vaak meegemaakt dat we na een concert naar huis gaan met een ongestild verlangen, zo zeer verlangden we naar meer. We kwamen terug van een concert van Teitur Lassen, die een zeemzoeterige variant maakt op de muziek van ‘The Tallest Man on Earth’. Lassen is een fantastische muzikant die zelfs de meest koele harten kan doen smelten en dat bewees hij gisterenavond in de Minardschouwburg in Gent.

We kennen niet al te veel Faeröerse muzikant, om niet te zeggen dat we er maar één kennen, de kans is dus groot dat u nog nooit van Teitur gehoord hebt. Dat nemen we u ook niet kwalijk, wij hadden tot voordat zijn interview in De Morgen verscheen ook nog niet van hem gehoord. Toch is het niet zo dat Teitur Lassen een nieuwe onbekende artiest is. Zijn eerste album kwam uit in 2003 en in de tussentijd heeft hij al zeven albums bijeen geschreven, voorts verzorgde hij ook al de soundtrack voor verschillende films waarvan 'My Super ex-girlfriend' wellicht de meest bekende is.

Toen we de zaal binnenstapten, konden we alleen maar denken, waarom worden hier niet meer concerten georganiseerd? Toen Teitur het podium opkwam, ging hij meteen aan de piano zitten en sprak het publiek toe met de woorden: “Hi, I’m Teitur and I hope I will play you some beautiful music.” De twijfel bij de zanger bleek meteen ongegrond toen hij opende met het lied ‘All my mistakes’, een meesterwerk waarin, bewust, enkele foutjes zitten. Lassen ging dan verder met 'Hopeful', een extract uit een veel langer nummer, dat, zo zei de artiest, uit een Nederlandse kortfilm kwam en, ook volgens de artiest, over hoop gaat. U hoort het, Teitur is een komiek.

Nadien lachte de Faeröerder even met bluesmuzikanten om dan 'Jailhouse Gumbo Jones' te spelen, een nummer dat hij opdroeg aan een van zijn vrienden in Kopenhagen die bluesmuzikant is en muziek maakt onder de naam Jailhouse Gumbo Jones. Daarna volgde een prachtige versie van 'Andvekur', het enige nummer in het Faeröers dat hij die avond zou spelen, om dan een de pauze, jawel pauze, in te gaan met een nieuw nummer getiteld 'It’s not Funny anymore'.

Er viel maar één minpuntje te noteren. Teitur nam tussen de nummers soms iets te veel tijd om zijn uitleg te doen. Ook de volgens ons overbodige pauze van zo’n vijftien minuten was er te veel aan. Al deze dingen zorgden er voor dat de set aan vaart verloor, waardoor Lassen niet echt naar een climax kon toewerken. Niet dat we hierover lang moeten vitten, maar het was toch behoorlijk spijtig.

Na de pauze nam Teitur de tijd om enkele verzoekjes te spelen. De zaal vroeg ogenblikkelijk om 'I was Just Thinking', 'Stay Under The Stars' en 'Louis Louis'. De zanger reageerde laconiek met “I was going to play those anyway” en begon aan 'Stay Under the Stars', een knappe ballad die verhaalt over hoe hij een geliefde probeert te beschermen van de boze wereld door haar in haar slaap te houden. Dan volgde het iets meer swingende 'Louis Louis', een eerbetoon aan jazzmuzikant Louis Armstrong. Om vervolgens 'I was just Thinking' te spelen, met de waarschuwing dat hij het lied geschreven had toen hij zeventien was en hij dat nu niet meer is. Zoals ik al zei, Teitur is een komiek.

Teitur sloot de set af door ter plekke een a-capellanummer te verzinnen, waarmee hij bewees een geniale artiest te zijn. Kortom, wij zagen een fantastische set, met een lach en een traan en bovendien ging het gebeuren door op een prachtlocatie. Voor ons moet dat niet meer zijn, maar dat neemt niet weg dat we toch meer wilden.

 

Aron