Concertverslag: Iceland Airwaves 2012 deel 2: Enkele verslagen

Iceland Airwaves 2012 was een festival waarop we ons heel erg goed geamuseerd hebben. Was het niet tijdens de optredens, dan was het wel tijdens de afterparties of tijdens het consumeren van alcoholisch getinte dranken samen met onze nieuwe vrienden. We hebben uiteraard ook heel veel interessante nieuwe bands leren kennen, zoals Gudrid Hansdottir, Samaris, Lára Runars en dergelijke. Over die bands leest u meer in ons discovery-stuk in deze reeks. Wij willen het vandaag vooral hebben over de al beter gekende bands zoals Patrick Wolf, Boy, Sóley, Of Monsters and Men en Olafur Arnalds.

Bijschrift toevoegen

Beginnen doen we met het optreden van Sóley, of de optredens van Sóley, want vrijwel elke band op Airwaves speelt meerdere shows op dit festival. We keken heel erg uit naar het optreden van Sóley aangezien we haar muziek echt top vinden en hadden haar optredens dus elke dag met stip aangeduid. Zo probeerden we haar twee keer te zien op woensdag, de eerste dag van het festival, maar draaide dit op een sisser uit. Haar eerste optreden, off-venue, deed Kex Hostel zo vollopen dat we het podium niet konden zien en bijgevolg ook de erg kleine Sóley niet.

 's Avonds beter dachten we dan. De zangeres speelde in Idno, een heel fijne locatie in de buurt van Tjörnin (een meer in centrum Reykjavík). Toen we toekwamen, konden we onze ogen niet geloven, er stond een ellenlange rij en na de mensen in de rij even geteld te hebben toen we achteraan aansloten bleek dat er meer dan 200 mensen voor ons stonden. We hebben het opgegeven en gingen naar iets anders kijken. Op donderdag speelde ze in het kunstmuseum van Reykjavík, hier konden we haar eindelijk aan het werk zien en we stonden dan nog vrij dichtbij ook. Sóley probeerde er de sfeer in te brengen, maar slaagde er niet in het ietwat makke, met hipsters gevulde publiek mee te krijgen. Eindelijk was het gelukt om haar bezig te zien maar werden we toch teleurgesteld.

We begonnen te vrezen dat de artieste live niet te veel voorstelde, maar toen we haar zagen spelen in Restaurant Reykjavík kon ze ons van het tegendeel bewijzen. Ze speelde een fantastische show en ook haar prachtige stem kwam er heel goed door. De overheerlijke kom tomatensoep die we verorberden tijdens het concert, was niet het enige dat bij ons heel erg in de smaak viel. Sóley live was dus wel de moeite, maar dan moet de zaal echt helemaal mee gaan of moet het optreden op een ietwat speciale locatie plaatsvinden.

Boy

De volgende band was weer een van onze discoveries en alweer een optreden waar we naar uitkeken. We konden de twee dames twee maal aan het werk zien, een eerste keer in de hostel waar wij verbleven, maar helaas hadden we ons overslapen waardoor er geen plaats meer was binnen en we het concert vanuit onze kamer probeerden mee te pikken. We hadden al snel door dat dit zinloos was en we dus ietwat langer moesten wachten om het tweetal aan het werk te kunnen zien.

Een dag later was het dan zover om twintig na twaalf 's nachts begonnen Valeska en Sonja aan hun erg intieme set. Het tweetal zei dat ze deze keuze moesten maken omdat ze vergeten waren hun drummer in de koffer te steken. Dat was ook niet het enige dat de twee vergeten waren, zo hadden ze de setlist vooraf niet vastgelegd en werd er tussen de liedjes door eens nagedacht over welk lied ze nu moesten spelen. Dat was echter niet storend en Valeska en Sonja deden met hun vrolijke deuntjes en opzwepende muziek de zaal meerder keren ontploffen. Vooral Little Numbers en Drive Darling waren de hoogtepunten van de set.

Of Monsters and Men

We zijn al geruime tijd fan van Of Monsters and Men, en had deze blog al sinds 2011 bestaan, had u al veel eerder kennis kunnen maken met deze IJslandse folkpopband. Na hun toffe optreden in de AB gezien te hebben eerder dit jaar, waren de verwachtingen wederom hooggespannen. De zaal zat afgeladen vol, OMAM is in eigen land duidelijk heel erg populair en door sommige Ijslanders werd zelfs geopperd dat ze momenteel populairder zijn dan Sigur Rós in IJsland. Ook speelden ze die avond hun laatste optreden met accordeonist Árni 'Snellie' Gudjónsson, die niet mee gaat op de Amerikaanse en Europese tour omdat hij niet graag meer tourt, zo vertelde hij ons in eigen persoon.

Het optreden dan. We kunnen alleen maar zeggen dat het subliem was, zoals altijd, en ook het moppen tappen zijn ze nog niet verleerd. Zo dreigde zangeres Nanna Bryndis Hjalmtisdóttir ermee om drummer Arnar Rosenkranz' drumstick in het publiek te gooien. Dat was grappig omdat Rosenkranz die stick met heel veel moeite had teruggekregen nadat hij hem tijdens een optreden in Duitsland per ongeluk in het publiek had gegooid. Nu ja, de setlist zal onderhand wel al door iedereen gekend zijn en naar gewoonte sloten ze af met Little Talks, heel luid door iedereen meegebruld (welke van hun nummers is dat niet meer) en nadien Yellow Lights. Wij zagen een tof en goed concert, meer moet dat niet zijn.

Patrick Wolf (acoustic)

U kon hier al eerder lezen over het geweldige optreden van Patrick Wolf in de AB en we vroegen ons af of hij in IJsland even goed kon doen. In de mooie maar kleine Frikirkjan in Reykjavík speelde Patrick Wolf wederom een heel erg goed concert. Ook de setting was prachtig en Patrick liet zich van zijn beste kant zien. Toen hij vroeg of er verzoeknummers waren, schreeuwde een fan dat hij een welbepaald nummer moest spelen (de titel kenden we niet). Toen Wolf dat nummer heel kort, in de vorm van een kinderrijmpje speelde,   was de fan ongerust dat Patrick hem aan het uitlachen was. De artiest begon dan uit te leggen waarom hij het zo speelde en de fan bleek gerustgesteld.

Ook hits als Lighthouse en Hard Times passeerden de revue en het publiek in de kerk ging er, zij het, geheel conform de locatie, ingetogen, in mee. Na de set kreeg de Brit een oorverdovende, staande ovatie en dat was niet minder dan verdiend.

Ólafur Arnalds

Het laatste concert dat we hier bespreken, is dat van Ólafur Arnalds in het Nordic House. Net zoals bij Patrick Wolf een akoestische set waar Ólafur enkel geflankeerd werd door een violist en een cellist. Een wel heel erg intieme set en we zaten ook vlak achter de IJslander waardoor we dubbel zo hard genoten van zijn muziek. Arnalds droeg een nummer, we denken til enda, op aan zijn oma.

Even voor het einde bleek dat de cellist en de violist niet langer konden blijven en Ólafur ging dan maar in zijn eentje verder. Althans dat dachten we. Toen zijn piano begon te verstommen naar het einde van het lied toe, hoorden we in de verte de cello en viool weerklinken. Dit was een prachtig en magisch moment, dat we voor eeuwig zullen koesteren.

Slot

We hebben, zoals we aan het begin al zeiden, heel erg genoten van dit festival en daarom maken we er ook een vijfdelige reeks over. Het volgende artikel in de reeks zal gaan over het concept van de off-venueshows.

Aron