donderdag 14 maart 2013

Don't look back in anger : Siouxsie and the Banshees



Siouxsie and the Banshees : een 'vergeten' gezicht van het post-punk tijdperk

We schrijven eind jaren 70, de punk golf lijkt een beetje voorbij. Hoewel velen beweren dat Punk nooit gestorven is, is het alleszins wel zo dat rond 1977 het beste er wat af was. In die periode ontstonden bands die een beetje de variatie van het genre brachten. Nog steeds wild om zich heen slaan, maar muzikaal veel technisch hoogstaander van aankleding, om het zo uit te drukken.
 

Een van de meest bekende was wel Joy Division. In hun kielzog ontstonden vele andere bands. Eentje sprong heel erg in het oog, Siouxsie and the Banshees (uit te spreken als 'Soezie') en dit was in grote mate de verdienste van zangeres Siouxsie Sioux die niet alleen door haar beklijvende stem, maar ook door haar kledij en uitstraling tot de verbeelding sprak. In de band speelden ook een paar bekende gezichten, zo zat Sid Vicious achter de drums in 1976, en ook Robert Smith (The Cure) heeft een tijdje als 'inval gitarist' gespeeld bij Siouxsie and the Banshees. 

De groep kwam in het oog bij John Peel en dit heeft hen geen windeieren gelegd. Ze brachten twee LP's uit en de single Hong Kong Garden, een eerste bescheiden hit en een zekere doorbraak naar een alternatief publiek toe.
 

Hun invloed op later meer bekend geworden groepen binnen het genre was vrij groot, ze hadden niet enkel een vinger in de pap bij de zogenaamde post-punk, ook in het new wave genre hebben ze hun sporen verdiend. In de periode 1977-1981 brachten ze pareltjes van albums uit die mogen gezien worden als post-punk klassiekers, zoals daar zijn Juju (1981) en het magistrale Kaleidoscope (1980). Het waren ook hun meest succesvolle jaren, ook al bracht het geen enorme commerciële successen met zich mee in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Cure in die periode.

Dat Siouxsie and the Banshees niet vies zijn van experimenteren bewezen ze in 1982 met Kiss in the Dreamhouse waar hun psychedelische kant wat boven kwam.

Buiten Siouxsie zelf is de bezetting nooit echt vast geweest, vele gitaristen passeerden de revue. De meeste aandacht ging dan ook uit naar de frontvrouw van de band.


In 1996 hielden ze op te bestaan, en richtte Siouxsie samen met Budgie (Peter Clarke) The Creatures op. Ook later was Siouxsie solo redelijk succesvol, met de regelmaat van de klok kwamen nieuwe albums uit. In 2002 gaf Siouxsie and the banshees nog een maal een concert reeks, naar aanleiding van hun twintigjarig bestaan, dit resulteerde in The 7 Year Inch.

In juli 2006 tekende Siouxsie een platencontract met Universal wat resulteerde in de single Into a Swan en het album Mantaray. We schrijven 2007, hierna volgde een vrij succesvolle tour die haar o.a. naar AB in Brussel bracht waar ze bewees nog verre van versleten te zijn, integendeel. Ook enkele festivals volgden, waaronder Lokerse Feesten.

Hoewel Siouxsie and the banshees net iets minder bekend zijn bij het grote publiek dan hun generatie genoten The Cure, Sisters of Mercy en zelfs Nick Cave and the bad seeds hadden en hebben ze nog steeds, een enorme invloed op latere bands gehad. Artiesten als Jeff Buckley, Morrisey, Massive Attack en Tricky zijn maar een enkele voorbeelden van bands en artiesten die beweren door Siouxsie and the Banshees  te zijn beïnvloed. 

Siouxsie gaf door haar uitstraling en charisma op het podium en er naast, en door de muzikale omlijsting, het genre post-punk en new wave mede een gezicht. We zeggen inderdaad niet 'de band' want eigenlijk was Siouxsie de spil rondom Siouxsie and the Banshees, hoewel haar Banshees eigenlijk wel klasse muzikanten mogen genoemd worden. Waarom zij dan niet zo grote commerciële successen bereikten als bijvoorbeeld The Cure? Dat komt door de eerder experimentele kant van hun muziek die bij Siouxsie and the Banshees net iets meer in de verf werd gezet dan bij hun bekende leeftijdsgenoten. Echt grote tophits hebben ze nooit gescoord, maar de albums van Siouxsie and the Banshees zijn een voor een klassiekers geworden die een hele generatie hebben aangesproken, alleen daarom verdienen ze in de kijker te staan.
 
Erik

Geen opmerkingen:

Een reactie posten