Zoals het eerste optreden van de dag: Youth Lagoon. Het alter ego van de Amerikaan Trevor Powers dat nogal vaak aan Tame Impala en Beach house doet denken. Hij mocht de Klub C openen vandaag, maar had de pech dat Bastille na hem moest optreden. De eerste drie rijen werden al bezet door gillende tienermeisjes met bijbehorende Bastille-T-shirt en mijnheer Powers had de grootste moeite om het publiek op zijn hand te krijgen. Sowieso al een moeilijke opdracht voor iemand die niet heel erg toegankelijke muziek maakt. De opdracht bleek te moeilijk, want we zagen veel van die jongedames ongeïnteresseerd hun af en toe welgevormde achterwerk op de houten vloer neerpoten. Toch is Youth Lagoon er in geslaagd ons te overtuigen, met een best wel goed optreden.
Op naar de Americana-muziek die Matthew E. White in The Barn mocht brengen. Een nog steeds niet nader genoemd weekblad noemt zijn nieuwe plaat 'Big Inner' de beste in het genre sinds 'Z' van My Morning Jacket. Eerst zien en dan geloven en nou ja, geloof het maar. Matthew E. White wist ook volledig te overtuigen en dat zelfs in een halflege, sorry driekwart lege Barn.
Dan was het de beurt aan de hypes van het moment. Als eerste aan de beurt: Bastille. Een zweterige tent en in zwijm vallende tienermeisjes waren Dan Smith's deel. Ondergetekende helemaal overtuigen van hun kunnen, was de boodschap voor de jongelui op het podium, hij is namelijk niet helemaal fan, op 'Pompeii', 'Overjoyed' en 'Weight of Living part. 2' na. Helemaal slaagden de Britten daar niet in, maar we onthouden vooral een geweldige versie van 'The Things we Lost in The Fire' en luid meegebrulde e-ooh, e-e-ooh's tijdens afsluiter Pompeii. Geheel onterecht is de hype alvast niet.
De zusjes van Haim, die eerdere passages in ons land annuleerden, zijn muzikaal heel erg getalenteerd, maar slagen er niet helemaal in dat ook in echt goede songs te gieten. In het begin klonk het vooral erg lawaaierig en schreeuwerig en de zus die aangeduid werd als publieksentertrainer kletste maar wat uit haar nek. Het publiek leek ons niet heel erg enthousiast, op hits 'Forever' en 'Don't Save Me', geheel terecht natuurlijk, na. Meer dan een strategisch uitgekiende hype lijkt Haim vooralsnog niet te zijn, maar wat er zeker gezegd mag worden, is dat de zusjes talent hebben en als je bovengenoemde leuke nummers kan schrijven dan zit er meer in dan ze ons hebben laten zien in The Barn. We schrijven ze vooralsnog niet af, maar de soep wordt in dit geval niet zo warm gegeten als ze wordt opgediend, maar de dames scheppen die spreekwoordelijke soep wel goed uit.
Tom Odell kondigde zich, door monsterhit 'Another Love', aan als een man die menig hart zou doen smelten. We pikten alleen het begin van zijn set mee, en daaruit bleek dat bovenstaand statement niet klopt. Het geheel klonk behoorlijk ruig en allesbehalve als zeemzoeterige pianomuziek. Benieuwd hoeveel mensen hij hiermee heeft weten te bekoren, ons alvast wel.
The Barn liep dan nog maar eens vol voor Alt-J, na hun debuutalbum An Awesome Wave meteen gebombardeerd tot de nieuwe lieveling van de alternatieve muziekscene. De jongelui hebben een heel eigen sound en sfeer die misschien nog het best te vergelijken valt met Radiohead. Ze brachten hun nummers met heel veel geloofwaardigheid en emotie. Alt-J brengt niet meteen zeer uitbundige of zeer gevoelige nummers maar toch slagen ze erin om op hun manier en met hun zeer persoonlijke geluid hun publiek te bewegen. Al lijken veel nummers redelijk goed op elkaar, toch blijft het een boeiend geheel. Er hing een zeer bijzondere sfeer in de lucht!
Voor ondergetekende de eerste keer Alt-J, en meteen de goede keer. Zonder twijfel een van de optredens van het jaar en de, mogen we uitzinnige zeggen, massa bracht er goed de sfeer in. Uitschieters 'Matilda' (met luidkeels meegebrulde 'This is for Matilda'), 'Tesselate', 'Taro' en 'Something Good'. Een duidelijk hoogtepunt van deze Rock Werchter. Alt-J in The Barn, dat was grote klasse.
Dan was het in diezelfde schuur de beurt aan de folkpoppers van Of Monsters and Men. Wat kunnen we daar nu nog over schrijven, buiten het feit dat het weeral erg goed was. Hun vorige festivalpassage op Pukkelpop vorig jaar kon ons maar matig bekoren, mede dankzij het lamme publiek dat alleen voor dat ene hitje gekomen was. Niets van dat alles deze keer, de hype rond Little Talks is precies al gaan liggen en de modale festivalganger is blijkbaar tot de conclusie gekomen dat het sextet dat vooral gedragen wordt door duo Ragnar Thórhallson en Nana Bryndis Hilmarsdóttir, meer in zijn mars heeft dan enkel Little Talks. Voorts werd er nog een nieuw nummer (denken we, want we kenden het niet) op het publiek losgelaten over die keer dat zanger Raggi bijna zijn huis in brand had gestoken. Ze maken daar in het hoge noorden nogal wat mee precies.
Asaf Avidan, mocht dan weer de Klub C onveilig maken. De man, we begonnen weer te twijfelen toen we richting de tent stapten, die iedereen kent van 'One Day (reckoning song)' bracht niet echt de muziek die je kan verwachten als je alleen die ene hit kent (en dan waarschijnlijk alleen nog in de DJ Wanklemut remix). 's Mans gitaarwerken en dergelijke hadden zeker in staat moeten zijn om het publiek te bekoren, maar slaagde daar niet volledig in.
Waarom de Britten van Depeche Mode voor Editors geprogrammeerd stonden, blijft voor ons een groot raadsel. Met hits als 'Personal Jesus', 'I just Can't get enough', Fragile' en 'Enjoy The Silence' hadden de heren zeker voldoende in huis om Rock Werchter een volwaardige afsluiter te bieden. Nu ja, even onbegrijpelijk was het dat Volbeat de dag ervoor na Nick Cave geprogrammeerd stond. De Britten lieten het alleszins niet aan hun hart komen en gaven een wervelende show met bovenvermelde hits als hoogtepunten. nog een bemerking toch: van het podium verdwijnen om dan vijf minuten later een bisronde in te zetten die je al kon zien aankomen op het moment dat ze hun eerste nummer nog moesten spelen, dat mogen de artiesten nu onderhand beginnen afleren (en nee, Depeche Mode is niet als enige in dat bedje ziek).
Editors, die het festival mochten afsluiten, daar kunnen we veel over zeggen. We waren enorme fans van The Back Room en An End Has a Start, maar haakten af bij In this Light and on this Evening. Hun vorige doortochten in België zijn lichtelijk triomfantelijk te noemen, maar een waardige afsluiter van een festival dat zichzelf graag het beste ter wereld noemt, is het allesbehalve. Ze mogen van ons eender welke dag afsluiten, maar het festival zelf, dat is te hoog gegrepen. Een korte rondvraag in het publiek leidde ons tot dezelfde conclusie en de naam Daft Punk, vrijwel onhaalbaar we weten het, is meermaals gevallen. Editors kwamen soms wat saai en voorspelbaar uit de hoek en de sfeer ontbrak. Ook blockbuster Papillon kon daar niets aan veranderen. Helaas is Werchter dus geëindigd met een domper i.p.v. met een knal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten