Voor nu al de derde keer in een dikke 3 weken tijd was de weide van Werchter gisteren de place to be voor de muziekliefhebber, met een nieuwe, uitverkochte editie van TW Classic op de agenda. De belangrijkste reden waarom de tickets als zoete broodjes over de toonbank gingen was ongetwijfeld headliner Bruce Springsteen, maar deze keer was de organisatie er toch ook in geslaagd in de breedte een vrij sterke line-up voor te leggen, dat is ooit al anders geweest. Een mengelmoes van genres stond op het programma, maar uit elk van die genres was er wel een (ex-) topgroep aanwezig.
De nog jonge Kortrijkse band Balthazar, die er ook op Werchter Boutique en Rock Werchter al bij was, mocht de spits afbijten. Zoals je in ons verslagje van Rock Werchter (klik) al kon lezen, kunnen we de groep wel smaken. En ook al zaten de omstandigheden deze keer iets minder mee dan toen (met een 'golden circle' vooraan het terrein, die nog meer dan halfleeg was bij Balthazar, een hele 'kloof' temidden van het publiek dus) konden ze toch weer overtuigen met hun inventieve popsongs en vooral prachtige samenzang. Hoogtepunten van het alweer sterke optreden waren voor ons deze keer 'Listen up' en 'Blood like wine', en we vermoeden dat de band met deze prestatie wel enkele nieuwe zieltjes gewonnen heeft.
Een eerste legende dan, met popicoon Blondie, opgericht in 1974! De vaag die iedereen op voorhand stelde: slaagt gewezen sekssymbool Debbie Harry (we kunnen ons maar al te goed inbeelden dat we, net zoals ongeveer de helft van de toenmalige mannelijke wereldpopulatie, smoorverliefd zouden geweest zijn op de frontvrouw mochten we 35 jaar eerder geboren zijn) er, zowel vocaal als qua presence, nog in om een deftig optreden af te leveren. Dat er in de rockwereld heel wat mannen zijn die tot op een heel respectabele leeftijd blijven meedraaien is zeker een feit, maar een vrouw die op haar 68ste nog een energiek optreden weggeeft, je komt het iets minder vaak tegen. Gelukkig bleek het eigenlijk heel erg goed mee te vallen. Harry bewoog en 'danste' erop los, ging nog steeds op een speels manier met het publiek om, en ook haar stem deed het nog redelijk. De allerhoogst noten (zoals in het refrein van 'Maria') haalde ze (uiteraard) niet meer, maar over het algemeen zat er wel nog kracht en energie achter. Dit in combinatie met een best-of setlist waarin de ene hit de andere opvolgde, zorgde voor een meer dan aangenaam optreden. Songs als 'The tide is high' en 'One way or another' bleken dan wel enige moeite te hebben om de tand des tijds te doorstaan, anderen als 'Heart of glass' en hoogtepunt 'Atomic' blijven dan weer onmiskenbare popparels. Kortom, heel leuk om zo'n legendarische band eens gezien te hebben, geen speciaal supergoed opreden, maar zo slecht als velen op voorhand gevreesd hadden was het zeker ook niet, in tegendeel! Oh ja, ook nog dit: een pluspunt voor de keytar!
Ben Harper had voor de gelegenheid de bekende mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite meegebracht, met wie hij eerder dit jaar ook het album 'Get up!' uitbracht. En we gaan direct eerlijk zijn: hun rootsgerichte bluesrock was absoluut ons ding niet. We vonden het muzikaal gezien vrij saai, met daarbij ook nog eens helemaal geen interactie (de heren leken vooral voor zichzelf en niet voor het publiek te spelen), wat er allemaal voor zorgde dat het voor ons een lange zit werd. Maar goed, het is gewoon absoluut ons genre niet.
Santana was de volgende in de rij, nog zo'n enorm grote naam in zij genre. Ook hier weer niet 100% ons genre, maar de Amerikaanse gitaarheld van Mexicaanse afkomst slaagde er wel in om een zeer genietbaar optreden af te leveren. De combinatie van de huilende gitaarklanken van Carlos Santana zelf, de strakke begeleiding van de uitstekende band, en de twee meer dan goede zangers deed heel 'Latijns-Amerikaans' aan. De warmte had dan wel duidelijk zijn effect op het publiek, met hits als ‘Maria Maria’ en ‘Smooth’ lukte het toch om wat beweging in de massa te krijgen.
Over naar de hitmachine die Keane toch wel is. De heren slagen er met vier albums op de teller probleemloos in om bijna het hele uur te vullen met meezingers. Van 'Bend and break' over 'Everybody's changing' tot 'Somewhere only we know', het zijn onmiskenbaar allemaal perfecte popsongs. Hoogtepunt in de set vonden wij zonder twijfel 'Bedshaped', niet toevallig ook een nummer van hun eerste plaat, 'Hopes and fears'. Het valt wel sterk op, dat de nummers van dat succesalbum toch wel wat boven de rest uitsteken. Niet dat de rest echt allemaal volledige doorslagjes zijn, maar de nieuwere nummers hebben toch niet altijd een even grote toegevoegde waarde, het creatieve hoogtepunt van de band ligt vrij duidelijk al enkele jaren achter hen, vandaar misschien wel dat ze nu op TW Classic geprogrammeerd worden. Gelukkig wordt dit alles wel grotendeels goedgemaakt door het aanstekelijke enthousiasme van zanger Tom Chaplin, die opnieuw heel sympathiek overkwam, en ook het loutere feit dat de band geen gitaren gebruikt blijft natuurlijk iets waardoor een optreden van Keane toch ook nooit doorsnee zal worden.
Genoeg over de voorprogramma's, over naar het echte werk. Dat zo ongeveer iedereen voor Bruce Springsteen naar de weide van Werchter afgezakt was, mag duidelijk zijn. En wat ook meteen duidelijk was: een heel intens optreden zou het zeker worden. Al bij opener 'Spirit in the night' werd de meer dan 15 leden tellende band op volle kracht ingezet. Bruce dook ook al meteen het publiek in, wat meteen een van de sterkste punten van een Springsteen-optreden duidelijk maakt: het publiek staat centraal, en de band, met Springsteen op kop, doet er alles aan om de fans te plezieren, zonder dat het (zoals bij bijvoorbeeld Green Day ofzo) geforceerd of onoprecht overkomt. Een gevoel dat duidelijk ook overslaat naar de band zelf, zelden tot nooit een groep met zoveel oprecht plezier op het podium zien staan. De gelukzalige glimlach op het gezicht van gitarist Steven Van Zandt toen de achtergrondzangeressen ook eens in het middelpunt van de belangstelling mochten staan, zegt dan ook meer dan een hele hoop reviews bijeen kunnen doen.
De muziek dan, maar eerlijk, het maakt op zich eigenlijk niet zoveel uit wat er nu juist gespeeld wordt, of het nu hits of totaal onbekende albumtracks zijn, alles wordt met zoveel bezieling en speelvreugde gebracht dat het optreden niet minder was dan een langgerekte aaneenschakeling van hoogtepunten. Als we er dan toch een paar moeten uitkiezen: 'Atlantic city' samen met Ben Harper (tijdens diens eigen optreden was het ons helemaal niet opgevallen dat de man eigenlijk wel een mooie stem heeft), 'The River' (platgedraaid misschien, maar toch nog steeds prachtig, hier zorgde het voor een absoluut kippenvelmoment) en afsluiter 'Thunder Road', door Bruce helemaal alleen gebracht, met enkel een mondharmonica en een akoestische gitaar ter ondersteuning.
Heel mooi ook om te zien hoe elk lid van de E-Street band wel eens de volledige aandacht op zich krijgt, met een extra pluim voor Jake Clemons, neefje van de onlangs overleden Clarence Clemons, die er met verve in slaagde de legendarische rol van zijn legendarische oom over te nemen. Kortom, een heel intens, bijna perfect optreden van een band die zijn sublieme live-reputatie keer na keer zonder enige twijfel eer aandoet!
Corneel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten