Bloc Party - Four
Het nieuwe album van Bloc Party was een release waar ik persoonlijk heel erg naar uitkeek, aangezien ik zowel ‘Silent Alarm’ als ‘A Weekend In The City’ bij mijn favoriete albums aller tijden reken. Helaas is ‘Four’ een teleurstelling geworden, iets dat jammer genoeg al duidelijk werd bij de eerste luisterbeurt. ‘Four’ mist spanning, memorabele nummers en er blijft heel weinig van hangen.
Niet dat alle nummers op deze cd slecht zijn, een lichtpuntje is onder andere de eerste single Octopus, als vanouds springerig met een sterk refrein. Het heeft alleszins wel iets, al kan je het nu ook weer geen absoluut topnummer noemen, verre van. Day Four en Real Talk, twee typische Bloc Party-nummers, zijn ook allebei heel goed, al missen ze beiden toch ook net dat beetje extra pit om zich te kunnen meten met gelijkaardige tragere nummers van de vorige platen. Bij deze twee nummers kreeg ik telkens het gevoel ‘Yes, Bloc Party is back!’, een gevoel dat jammer genoeg telkens verdween bij de eerste noten van het volgende lied. 3x3 dan, een snel, spannend nummer, en meteen ook het enige harde nummer op de plaat dat goed uitpakt.
Tot zover helaas het positieve deel… V.A.L.I.S., Truth en So He Begins To Lie kunnen nog wel enigszins door de beugel, al valt er nu ook weer niet zoveel meer over te zeggen dan ‘niet slecht’.
Team A en The Healing zijn dan weer zodanig weinig memorabel dat het zelfs moeilijk is om er iets over te schrijven, zo snel vervagen ze in mijn geheugen, terwijl Kettling, Colisseum en We Are Not Good People zelfs tegen de simpele, cliché hard rock aanleunen. Waar is de kenmerkende subtiele gitaar naartoe? Het lijkt wel alsof de band bij deze nummers de hardheid gebruikt om een gebrek aan inspiratie te verbergen. Zeker Colliseum is een echte draak waar zelfs de meest cliché Amerikaanse hard rock band niet jaloers op zou zijn.
Een echt slecht album kan je het nochtans niet noemen, eerder middelmatig tot zelfs vrij goed bij momenten, maar de lat ligt bij een band als Bloc Party uiteraard een pak hoger dan ‘vrij goed’. Nee, geef mij dan maar ‘Intimacy’, een album met diepe dalen, maar daartegenover ook heel hoge pieken (Ion Square, Talons). Die pieken zijn jammer genoeg afwezig op dit album, of reiken toch alleszins een pak minder hoog.
Een groot deel van de liedjes klinkt eigenlijk al bijna even simpel als de albumtitel. Nochtans is er over die laatste goed nagedacht, zo zeggen ze zelf, en zit er heel wat symboliek achter;
Four omdat het hun vierde album is. Four omdat ze met vier zijn, en alle vier hun eigen, persoonlijke en onmisbare inbreng in de band hebben. Four omdat het vier jaar geleden is dat hun vorige album uitkwam. Four omdat er maximum een viertal gedenkwaardige nummers te noteren vallen?
Jammer genoeg kunnen we dus na meerdere beluisteringen alleen maar concluderen dat de heren beter ook
net iets langer zouden nagedacht hebben over het songmateriaal. Veel meer dan een Four op tien verdient dit album dan ook helaas niet. Tot binnen een jaar of Five, Bloc Party, hopelijk dan wel weer met het vuur en de inspiratie van in de begindagen.
Corneel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten